Sinds een jaar sport ik elke week twee maal in de sportschool. Terwijl ik dit opschrijf ben ik er zelf ook een beetje verbaasd over want, eerlijk gezegd, er gingen jaren voorbij zonder sportschool. Als je dan bij de huisarts kwam en er werd je gevraagd of je ook aan sport deed, maakte je met je karige verhaal over skiën (voor het laatst in 2010) en wandelen (alleen bij mooi weer en voldoende zin) weinig indruk.
Een jaar geleden trok ik dus de stoute schoenen aan omdat vetweefsel omzetten in spierweefsel me wel aansprak. Dat van dat omzetten stond zeer geloofwaardig in de folder, dus kocht ik een sporttenue en een lidmaatschap van een jaar. Ik kreeg er even een beetje buikpijn van want het besef dat ik mezelf aan het vastleggen was raakte in onmin met mijn drang om vrij te zijn. Enfin, zo sprak ik mezelf toe, je bent aan het investeren in jezelf en dat kost nu eenmaal wat. Niet zeuren dus. En als een lam onderging ik de weging, de meting en de fietstest. Ik zal de lezer niet vermoeien met de uitslag van al die testen maar geloof me: werk aan de winkel!
Er werd gekozen voor een kort maar heftig fitness traject. Vijfendertig minuten jezelf tot het uiterste uitwonen en dat twee keer per week. Aan het eind van de eerste training wist ik in ieder geval één ding zeker: dit ga ik geen jaar volhouden, misschien niet eens een maand… Maar met trots kan ik zeggen dat ik bleef en braaf twee maal per week de gang naar de sportschool maakte.
Ineens is het jaar om. In regen, zonneschijn, sneeuw en harde wind, steeds ben ik goed gemutst naar de sportschool gefietst en ben ik ferm met mezelf aan de gang gegaan. Een terugblik: als er gezellige mensen zijn met wie je een beetje kan lachen of kletsen is het sporten iets wat je er even bij doet. Je maakt wat nieuwe contacten en de weegschaal geeft aan dat er resultaat is, helemaal goed! Soms is het enorm saai, als je in je eentje traint of samen met mensen die je niet kent. Dan zwijgt iedereen en hangt er zo’n verbeten sfeertje, niks aan. Verder ga je erg van zweten maar dat is natuurlijk onontkoombaar, en een lekkere douche achteraf doet wonderen. Na het sporten ben je enorm tevreden over jezelf en dat is echt fijn; goed voor je zelfbeeld zeg maar…
Kan het leuker? Ja, absoluut! Wij sporters zijn allemaal met ons lijf en onze gezondheid bezig; hartstikke goed. Maar, er is toch zeker meer dan alleen het goede gevoel achteraf? Hoe kunnen we het in stilte lijden (of ben ik de enige die lijdt?) omzetten in een gedeelde smart = halve smart? Een beetje contact en lol met elkaar maken maakt het sporten zelf een stuk plezieriger. Het leidt af van pijntjes en weerstand en voor je ’t weet ben je klaar. Misschien eens een praatje maken met iemand die je helemaal niet kent? Niet terugdeinzen voor een gesprek in het fries als je eigenlijk in het Nederlands denkt, of andersom? Een beetje meer uit je schulp komen zodat er wat meer gelachen kan worden. Het zou in ieder geval mijn sportmomenten nóg meer voldoening geven! Verbeter de wereld en begin bij jezelf; ik weet dus wat me te doen staat en de sportschool hou ik in ieder geval aan!
