Dokkumer vragenuurtje: Mijke Bos

Wie ben je en wat doe je?

Mijn naam is Mijke Bos (47), geboren in Zeeland en opgegroeid in Goeree-Overflakkee. Ik ben moeder van twee prachtige meiden van negen en bijna dertien jaar. Fotografie is mijn passie en werk. Daarnaast geef ik één dag in de week fotografie les op NHL Stenden aan derdejaars studenten. Ik ben oprichter van Stichting ‘t Landje van Dokkum, een boomgaard met voedselbosrand aan de Dokkumer Ee. Mijn tijd breng ik het liefst buiten door. En ik ben een sportliefhebber zo doe ik aan tennis, hockey, krachttraining, hardlopen en yoga.

Wat heb je met Dokkum?

Toen ik vijftien jaar oud was verhuisden we naar Lauwersoog en ging ik in Dokkum naar school. Dat vond ik toen niet zo leuk.maar nu vind ik het geweldig hier. Na vele omzwervingen in binnen- en buitenland ben ik hier heel bewust weer neergestreken. Ik woon hier nu bijna vijftien jaar en ik vind Dokkum een klein paradijsje. Het is een zeer ondernemend stadje. En alle voorzieningen die nodig zijn om goed te leven en te bouwen vind je binnen een straal van 20 km. Dat is uniek. Bovendien is de natuur, de eilanden en het Wad waar ik zoveel van hou vlakbij. Dat maakt Dokkum voor mij een paradijsje, helemaal als de zon schijnt.

Het mooiste plekje van Dokkum is?

Het mooiste plekje van Dokkum zijn de Bolwerken. Samen met mijn dochters fiets ik geregeld een stukje over de Bolwerken richting hun school. Dat is een enorm geluksmoment voor mij! Ik ben een watermens, dat maakt het uitzicht over het water ontzettend mooi. Maar ik word ook blij van het groen en de kleine huisjes met hoogteverschillen.

Welk plekje in Dokkum zou jij veranderen om de stad mooier te maken?

Ik zou de straatverlichting in Dokkum willen verbeteren. Ik wandel veel, ook in het donker. Het valt me dan op dat niet alles goed verlicht is. Als fotograaf let ik extra op licht en schaduw. Tijdens deze donkere maanden is De Zijl bijvoorbeeld echt een donker hol. Dat is zo jammer. We moeten meer licht schijnen op Dokkum.  

Maak de volgende zinnen af:
Parkeren in Dokkum is…  prima.

Dokkum is over tien jaar…  een nog bruisender stadje met een meer kunst & cultuur en voorzieningen voor kinderen en jeugd in de binnenstad.

De nieuwe Markt is…  sober en ongezellig ingericht. En er zijn geen voorzieningen voor kinderen om te spelen. In de binnenstad missen we een ontmoetingsplek voor jong en oud.

En dan de persoonlijke vragen, speciaal voor jou:

Waar komt je affiniteit met fotografie vandaan?
Op mijn negentiende ging ik acht maanden op stage naar Kenia, daar wilde ik alles vastleggen. Ik kocht mijn eerste spiegelreflexcamera en begon portretten te maken van de mensen die ik ontmoette. Dit vond ik geweldig, omdat het een excuus bood om met hen in gesprek te gaan. Om verhalen naar boven te brengen en verbinding te ervaren. Terug in Nederland verdiende ik goed bij een consultancybedrijf, maar ik werd er doodongelukkig van. Uiteindelijk nam ik ontslag en vertrok ik naar Honduras, een land gelegen in Centraal-Amerika, om de Spaanse taal te leren. Maar ook om mijn passie fotografie te delen.

Hoe zag jouw tijd in Honduras eruit?

In Honduras heb ik uiteindelijk drie jaar gewoond en gewerkt. Ik richtte een stichting op, genaamd Foundation Libre Expresion. Waarbij we kinderen en jongeren een tool gaven voor zelfexpressie en leiderschapsontwikkeling doormiddel van beeld. Ik werkte met kinderen die het HIV/aids virus droegen, of in ‘gangs’ zaten. Deze stichting bestaat vandaag de dag nog steeds en wordt gerund door een lokaal team. Die periode in Midden-Amerika was een van de mooiste tijden van mijn leven. De andere? Het krijgen van mijn kinderen.

Wat drijft jou als fotograaf?

Fotografie is voor mij zowel werk als passie. Geen week is hetzelfde; de ene dag ben ik op pad, de andere dag werk ik achter de computer. En je kunt het overal doen! Zo heb ik een jaar op Mallorca gewerkt en gewoond met mijn dochters. Ik hou ervan om projecten van begin tot eind uit te werken, zowel commercieel als autonoom. Zo maakte ik De mooiste tijd van je leven, een fotografie project over studenten en mentale gezondheid. Portretfotografie spreekt me het meest aan, omdat je hiermee een sfeer en verhaal vastlegt. Ik geniet van creatieve projecten waar ik zelf de leiding heb, maar ik werk ook graag in opdracht. De afwisseling van commercieel en autonoom maakt mijn werk juist zo mooi.

Wat zijn jouw plannen voor ’t Landje van Dokkum?

’t Landje van Dokkum is een boomgaard met voedselbosrand. Samen met twaalf vrijwilligers werken we er hard aan om deze toegangspoort van Dokkum te hertstellen, gericht op educatie, biodiversiteit/natuur en cultuur. ’t Landje wordt een ontmoetingsplek voor zowel jeugd als ouderen, waar je kunt genieten en leren van de natuur. Denk aan basisschoolkinderen die survivalskills opdoen of kleine culturele activiteiten zoals poëzie voordrachten en jazz voorstellingen. Daarnaast werken we samen met Stichting Altijd Doen om gezinnen die het minder breed hebben uit te nodigen voor onze activiteiten. We zijn altijd opzoek naar vrijwilligers, dus als mensen willen helpen op welke manier dan ook, welkom!

Wat maakt je gelukkig

Ik ben vrij snel gelukkig! Ik geniet van de kleine dingen: het licht, een fijn gesprek, veel lachen, lekker eten of mijn dochters fietsend naar school brengen. Van die kleine en fijne momenten. Maar ook nieuwe mensen ontmoeten en culturen ervaren, daar krijg ik energie van. Als ik met iemand een Spaans gesprek voer word ik helemaal blij.  

Keuzevragen:
Nieuws uit de krant of online?  De krant, dan dringt het nieuws echt tot mij door.

In de auto of op de fiets?  De fiets natuurlijk!

Online shoppen of de stad in?  De stad in, ik bezoek de boetiekjes in Dokkum graag.

Om af te sluiten:
Heb je suggesties voor mensen die je in het Dokkumer vragenuurtje wilt zien?

Ik geef het stokje door aan Salvatore Apuzzo, mede-eigenaar van Italiaans restaurant De Waard van Napels in Dokkum. Salvatore is een lieve en toegewijde man. Hij verdient het om in de spotlight te staan, juist omdat hij zo bescheiden is.