In deze column kan ik nu over heel veel dingen gaan schrijven. Ik mag zelf weten waarover ik schrijf want de redactie heeft me gevraagd jou een kijkje te geven in mijn leven. Maar het enige gevoel dat ik op dit moment heb is heimwee.
De afgelopen week is er ontzettend veel gebeurd. Privé; een vriend die het moeilijk heeft, een prachtig festival bezocht. Zakelijk gezien; Lwd2018 heeft een nieuwe directeur maar vooral op wereldniveau; er zijn gezinnen incompleet geraakt door de vreselijke vliegtuigramp. Het laatste doet me beseffen dat er elke dag gezinnen, families en mensen incompleet raken. Dat zijn de momenten waarop ik terug wil naar de kleine wereld die ‘kind’ heet.
De tuin waarin je opgroeit. De tuin die zo ontzettend groot lijkt. Het voelt zo groot als de hele wereld. Dit is de veilige omgeving waarin je leeft. En dit is ook de tuin, waar je twintig jaar later terug komt en die dan opeens zo klein lijkt.
Of de stad, in dit geval Dokkum, welke het dichtst bij mijn dorp ligt waar ik opgroei. De stad waar ik op vrijdagavond met mijn moeder ga winkelen. Waar we bij elke winkel een bekende tegenkomen en even een praatje maken. Nog steeds voelt het veilig. Mijn leefgebied is nu uitgebreid met een straal van misschien twintig kilometer.
Inmiddels heb ik veel plekken van de wereld gezien en sta ik constant in contact met de rest van de wereld. Alles is groot, groter, grootst en ik kan me niet meer verschuilen in de tuin waarin ik ben opgegroeid. Ik word geraakt door de gebeurtenissen dichtbij en veraf. Ik ben verantwoordelijk voor mezelf en soms ook voor anderen en dat maakt af en toe dat ik me bang en klein voel. Dat zijn de momenten dat ik weer even verlang naar de kleine wereld die ‘kind’ heet. Heb je dat ook weleens? Wini Weidenaar
