Ik mag het verhaal van Pytsje de Graaf, wethouder, voortzetten. Ik ken Pytsje en haar dierbare Harke vanuit de jaren dat ik werkzaam was als predikant in Ternaard. Nog steeds woon ik in Ternaard, samen met Elly en vijf kinderen. De oudste is trouwens al uitgevlogen naar het ‘buitenland’: Groningen. De laatste 2 jaar werk ik als predikant in Dokkum, in de Protestantse Gemeente te Dokkum-Aalsum-Wetsens, specifiek in wijk 1. Aalsum en Wetsens horen bij Dokkum (ook bij mijn wijk) en zijn belangrijk voor Dokkum. Ik ben door mijn werk natuurlijk op kerken gefocust. De St. Catharinakerk en St. Vituskerk zijn kostbare plekken in Dongeradeel. Wil een mens tot rust komen, dan is het daar heerlijk toeven.
De connectie met Pytsje en Harke gaat verder en dieper, doordat wij samen in Israël zijn geweest. Wij hebben samen door de Heilige Stad gelopen: Jeruzalem. Een ongekende ervaring! Maar wat heeft dat nu allemaal met Dokkum te maken? Al 15 jaar loop ik door Dokkum en het blijft voor mij een heerlijke stad, waarin eigenlijk alles samenkomt wat een mens nodig heeft en zoekt. Toen wij 15 jaar geleden in Ternaard kwamen wonen, vreesden wij voor alle boodschappen regelmatig naar Drachten of Leeuwarden af te moeten reizen, maar eigenlijk is dat nooit echt nodig geweest. Wij komen wel in Drachten en Leeuwarden, maar Dokkum biedt alles en zelfs meer dan dat.
Ondanks de krimp en alle zorgen die dat met zich meebrengt, biedt Dokkum nog steeds meer dan een mens nodig heeft. Cultuur, modern ondernemerschap, eettentjes, geschiedenis, natuur, architectuur, vriendelijke mensen, een ziekenhuis (Sion/Jeruzalem) etc. etc. Dokkum leeft echt. Bonifatius heeft vroeger de Liefde geleerd en gebracht en de Liefde is altijd gebleven. Toen mijn werk zich naar Dokkum verplaatste, dacht ik dat de stad minder sterk zou zijn in onderling meeleven, sociale en maatschappelijke betrokkenheid, etc., dan een dorp. Dat is dus niet zo. Daarin dacht ik fout. Het meeleven en de onderlinge betrokkenheid is in Dokkum groot, terwijl de grootte van de stad ook weer de adem, de lucht en vrijheid geeft waar een mens naar kan verlangen.
Hoewel Dokkum een kleine stad is, is het ook een dorp, maar tegelijk een plek waar de problemen van de grote stad aan het licht komen. De uitdaging in kerk en wereld blijft om gericht te zijn op elkaar. Veel mensen denken vanuit zichzelf en niet vanuit de ander of vanuit de groep, de gemeenschap. Bonifatius heeft een ander verhaal gebracht, die van de Liefde. De kunst is om dat uit te blijven dragen en zo de erfenis van Bonifatius in Dokkum te blijven koesteren. Zijn mijn gedachten en wensen ook goed en zinvol voor de gemeenschap? Vanuit de ander denken brengt een mens echt verder. Probeer het maar eens.
Ik geef de pen graag door aan Herman Stormer, kapper in Dokkum, die er altijd voor zorgt dat ik fatsoenlijk op de preekstoel sta.
Ds. Herman F. de Vries
